Karabin p.panc UR 1935

prezes1910@poczta.fm · Gość

karabin p/panc UR 1935 (wydobyty z bagna)

prezes1910@poczta.fm · Gość

Karabin p/panc wz . 35 (UR 1935)
1 sierpnia 1935 roku Komitet do Spraw Uzbrojenia i Sprzętu podjął uchwałę o rozpoczęciu prac nad nową rodzajem broni, karabinem przeciwpancernym. Tego rodzaju broń cieszyła się sporym powodzeniem w okresie międzywojennym, należy wspomnieć o szwajcarskim S18-100, brytyjskim wz.37 Boys, niemieckim PzB 38, finlandzkim VKT 39, japońskim Typ 97 czy powstałymi już w czasie II wś radzieckimi rusznicami (inna nazwa tego typu broni) rodziny PTR. W naszym kraju, opracowaniem broni zajął się młody ówcześnie konstruktor Państwowej Wytwórni Uzbrojenia, Józef Maroszka. Opracowany przez niego karabin na nowy nabój o dużej prędkości początkowej typu "DS" 7,92x107mm już w październiku skierowano na pierwsze próby wytrzymałościowe. Po nich odbyły się próby ogniowe, początkowo w Brześciu nad Bugiem, następnie w Pionkach. Próby nie trwały długo, 25 listopada 1935 roku wspomniany KSUS podjął decyzję o wprowadzeniu broni do uzbrojenia Wojska Polskiego jako "karabin wz. 35", w następnym miesiącu złożono zamówienie w Państwowej fabryce Karabinów w Warszawie na pierwsze 5 sztuk karabinu.....
Karabin wz. 35 to broń powtarzalna kalibru 7,92mm. Wykonana ze stali za pomocą obróbki skrawaniem komora zamkowa zawierała kolejno: urządzenie spustowe, gniazdo magazynka z dwoma zaczepami oraz celownik szczerbinkowy o stałej nastawie 300 metrów. Zastosowano zamek tłokowy, czterotaktowy, ślizgowo-obrotowy z ryglami symetrycznie umieszczonymi w przedniej części trzonu zamkowego. Rączka zamka była prosta, zakończona dla poprawienia ergonomii typową gałeczką. Łączona z komorą zamkową za pomocą gwintu lufa miała długość 1200mm, zawierała gwint w postaci 6 bruzd prawoskrętnych. Zakończona została hamulcem wylotowym pochłaniającym do 65% energii odrzutu stanowiącym jednocześnie podstawę trapezowej muszki, regulowanej w płaszczyźnie poziomej. Na lufie, w miejscu w którym zaczynało się drewniane łoże, umieszczono składany w kierunku wylotu lufy stalowy dwójnóg. Lufa początkowo miała żywotność tylko 20-30 strzałów, jeszcze przed przyjęciem karabinu do uzbrojenia udało się znacząco zwiększyć ten parametr do 300 strzałów, chociaż należy dodać, że instrukcja użycia broni nakładała obowiązek jej wymiany po 200 strzałach. Wspomniane łoże, wraz z nakładką i chwytem pistoletowym było drewniane. Amunicja znajdowała się w wykonanym z blachy stalowej magazynku typu pudełkowego. Jego pojemność to 4 naboje.
Amunicja. Na początku lat 30-tych w firmie Hagler rozpoczęto prace nad amunicją małokalibrową o bardzo dużej prędkości początkowej (ponad 1000m/s). Pierwsze opracowane naboje miały identyczny pocisk typu SC jak do kb wz.98 ze zwiększonym ładunkiem prochowym. Następnie prace kontynuowano w Państwowej Fabryce Amunicji w Skarżysku-Kamiennej, gdzie opracowano nowy pocisk typu DS (wydłużona część cylindryczna, zlikwidowano stożek tylny, mniejszy był ostrołuk) w stalowym płaszczu z rdzeniem ołowianym o masie 14,58 grama. Powstała nowa, większa łuska o długości 107,67mm wypełniona 11,15 grama prochu bezdymnego, co pozwalało na osiągnięcie przez pocisk prędkości do 1275m/s. Całość miała długość 131,2mm i ważyła 64,25 grama. Jego produkcja rozpoczęła się wraz z opracowaniem przez Maroszka swego karabinu, tj. w 1935 roku. Pocisk typu DS użyty z kb ppanc wz. 35 pozwalał na przebicie 33mm pancerza z odległości 100 metrów.
Przed wybuchem wojny, zamówiono łącznie 7610 karabinów przeciwpancernych. Pierwsze z nich skierowano do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie celem przeprowadzenia dalszych prób. Nie udało się zrealizować całego zamówienia, do października 1938 roku powstało ich 2000, a do końca sierpnia 1939 roku ponad 3500 sztuk. Liczba wyprodukowanych karabinów wzbudza pewne kontrowersje, wynikają one numeracji fabrycznej wyprodukowanych części, najwyższe z nich to liczby z okolic 6500.... Karabin aż do wiosny-lata 1939 roku stanowił głęboko skrywaną tajemnicę, składowany był w centralnych składnicach uzbrojenia (pod różnym oznaczeniem: "sprzęt mierniczy", "kb Ur"- ta druga nazwa sugerowała niewtajemniczonym eksport do Urugwaju, utrwaliła się zresztą jako dodatkowa nazwa karabinu wśród pasjonatów), skąd w okresie kwiecień-lipiec przekazano je do magazynów pułkowych, ciągle z poleceniem utajnienia. Dopiero w połowie lipca 1939 roku wydano zarządzenie polecające zapoznać wybranych żołnierzy z obsługą broni. Łącznie w karabiny wyposażono około 40 pułków piechoty (etatowo po 29 sztuk) i 35 kawalerii (po 13 sztuk). Zakładano także budowę schronów żelbetowych, specjalnie pod przyszłe użycie karabinu przeciwpancernego (budowle takie powstały na terenie odpowiedzialności SGO "Narew"). Broń okazała się bardzo skuteczna podczas kampanii wrześniowej, szczególnie, że był to okres gdy gros pojazdów pancernych reprezentował niezbyt duży poziom opancerzenia. Część karabinów przejęli Niemcy i pod własnym oznaczeniem PzB35(p) wykorzystali w walce (szczególnie, że własny PzB39 wprowadzono dopiero na wiosnę 1940) np. w maju 1940 roku podczas ataku niemieckich spadochroniarzy na twierdzę Eben Emael. Po przystąpieniu Włoch do wojny, sprzedano temu krajowi dużą liczbę posiadanych karabinów (prawdopodobnie 800 sztuk) gdzie były używane do końca faszystowskiej armii, czyli 1943 roku.
Dane taktyczno-techniczne:
· długość całkowita: 1760mm;
· długość lufy: 1200mm;
· masa broni bez amunicji: 9,5 kg;
· masa dwójnogu: 0,5kg;
· masa załadowanego magazynka: 0,5kg;
· szybkostrzelność: 8-10 strz./min;

Gość